“Muddy Waters was one of the first to use an electric guitar to play blues…”

Mocht hij nog leven zou blueslegende Muddy Waters aka Mike Morganfield (Rolling Fork, Mississippi, 1913-1987) dit jaar eind april 100 jaar geworden zijn. Hij was één van de eerste die een elektrische gitaar gebruikte om blues te spelen en creëerde daarmee zijn eigen sound. Hij is dan ook één van de pijlers van de blues en had met zijn muziek ook heel veel invloed op de ontluikende r'n’r. Een nummer als "I'm a Rolling Stone" inspireerde Mick Jagger en Co. om hun groep The Rolling Stones te noemen en "You Need Love" Led Zeppelin, voor de tekst van hun hit "Whole Lotta Love". Om zijn honderdste verjaardag te vieren verscheen vorig jaar op 24 juli ‘Muddy Waters 100’, een tributealbum van John Primer en vrienden, met vijftien speciaal voor deze release opgenomen songs in een 48 pagina’s tellend hardcover boek met een groot aantal zwart-wit foto’s gemaakt door de beste fotografen uit die tijd, waaronder Don Bronstein, Ray Flerlage, Paul Natkin en Art Shay en het originele essay van Robert Gordon, auteur van de biografie “Can’t Be Satisfied - The Life and Times of Muddy Waters”.

Muddy Waters werd door verschillende grote namen (Son House, Willie Brown, Robert Johnson…) uit de blues wereld beïnvloed. Op 13-jarige leeftijd begint hij mondharmonica te spelen en vier jaar later ruilt hij de mondharmonica voor de gitaar. Binnen een jaar leert hij met een bottleneck op gitaar spelen. In 1941 neemt hij zijn eerste nummers op. Hij krijgt echter pas bekendheid wanneer hij in 1943 naar Chicago verhuist. Hier wordt zijn “Chicago sound” beroemd. Maar zijn carrière start niet gemakkelijk. Hij begint in Chicago als vrachtwagenchauffeur. Maar hij weet in die periode de mensen van de onafhankelijke platenmaatschappij Aristocrat over te halen hem op te nemen.

Hij vormt een band met verschillende blues muzikanten en scoort een hit met het nummer "I Can’t Be Satisfied/I Feel Like Going Home". Met dit nummer begint het Chicago Blues tijdperk, een nieuw hoofdstuk in de blues geschiedenis. Er worden nog enkele muzikanten aan de band toegevoegd en in 1951 heeft Waters zijn band en daarmee zijn sound gecompleteerd. Als laatste element werd Willie Dixon toegevoegd. Naast bassist is Dixon songwriter. Hij schrijft een aantal songs voor Waters. In de jaren ’60 bereikt Waters een nieuw publiek als ook de blanke jeugd tijdens de blues revivals steeds meer en meer naar blues gaat luisteren. In 1977 stapt Muddy Waters over naar Blue Sky Records. Deze maatschappij is van een van de jonge leerlingen die meespeelde in de band van Waters. Daar neemt Waters nog vier albums op in de daaropvolgende jaren. Muddy Waters overlijdt in zijn slaap op 30 april 1983 in Chicago, Illinois.

“A previously unreleased live recording of blues legend Muddy Waters at Los Angeles’ iconic Ash Grove club…”

Muddy Waters’ live optreden in de iconische Ash Grove club in Los Angeles, werd opgenomen niet lang voor ‘The London Muddy Waters Sessions’ (1972), zijn beruchte opnames voor Chess in de IBC Studio’s in Londen, die hem een van zijn zes Grammy-overwinningen in de seventies opleverden. ‘Hollywood Blues Summit 1971’ documenteert de artiest op het hoogtepunt van zijn kunnen.

Deze nooit eerder vertoonde set met acht nummers werd opgenomen tijdens het Blues Summit weekend (met Freddie King en Lightnin' Hopkins) van 27 juli tot 1 augustus 1971. De line up om U tegen te zeggen bestond verder uit Pee Wee Madison & Sammy Lawhorn: gitaar - Calvin Fuzz Jones: bas - Willie “Big Eyes” Smith: drums - Paul Oscher & Shakey Horton: harmonica en Pinetop Perkins: piano.

Muddy Waters opent zijn show met een kort Little Walter Jacobs’ nummer, “Juke”. Dat de harmonica van Shakey Horton (1921-1981), hij maakte als blues mondharmonicaspeler deel uit van de band van Muddy Water, hier leidend zou zijn behoeft geen verdere uitleg. Welk blues riff is bekender/meer herkenbaar dan het riff in Willie Dixon’s/Muddy’s blues standard, “Hoochie Coochie Man”? Het nummer is een Chicago blues klassieker én een van Waters' eerste opnames met een volledige begeleidingsband. Het stop-time riff werd al snel opgenomen in “de lingua franca van blues, R&B, jazz en rock and roll" van musicoloog Robert Palmer en werd/wordt vaak gebruikt in verschillende populaire nummers. “Lonesome” (1959)is hier de éérste Muddy original. Kan het nummer op zich méér bluesy zijn met teksten als: “Have you ever been walking / Walking down that old lonesome road? / No place to go / Whee well brown no place to room and board…”? “Hello Stranger” is een nummer van Sonny Boy Williamson dat voor het eerst in 1941 uitkwam als “Mattie Mae Blues”. Muddy nam het al op als “Strange Woman” op zijn ‘Live @ Mister Kelly’s’ album in 1971. Dan volgen er nog drie originele Muddy-nummers: het slidy “Honey Bee”, al wandelend door het park “I’m Going I’m Walking” en (het verkeerd geschreven) “Long Distant(ce!) Call”. "Long Distance Call" werd door Muddy opgenomen op 23 januari 1951 met Little Walter op mondharmonica en Ernest "Big" Crawford op bas. De afsluiter, “Got My Mojo Working” werd geschreven door Preston "Red" Foster en voor het eerst opgenomen door R&B-zangeres Ann Cole in 1956. Foster's teksten beschrijven verschillende amuletten of talismannen, mojo’s genaamd, die worden geassocieerd met hoodoo, een vroeg Afro-Amerikaans volk magisch geloofssysteem. Muddy bracht het nummer in 1957 uit met een andere teksten en een nieuw muzikaal arrangement. Het werd een van zijn signature nummers tijdens live optredens gedurende zijn hele carrière, met een live-versie opgenomen in 1960 geïdentificeerd als de bekendste.

“Muddy Waters already showed during the 1971 Hollywood Blues Summit that he would become one of the great blues men in the world…” (ESC, Rootstime.be)

Eric Schuurmans

‘HOLLYWOOD BLUES SUMMIT LIVE @ THE ASH GROOVE JULY 30, 1971’: tracklist: 01. Juke [Little Walter Jacobs] – 02. (I’m Your) Hoochie Coochie Man [Willie Dixon] – 03. Lonesome* – 04. Hello Stranger [Sonny Boy Williamson] – 05. Honey Bee* – 06. I’m Going I’m Walking* – 07. Long Distant(ce!) Call* – 08. Got My Mojo Working [Preston “Red” Foster] | Music/Lyrics: Muddy Waters* or as [noted] | Producer, engineer: Chris Henshaw | Credits: Muddy Waters: guitar, vocs / Pee Wee Madison, Sammy Lawson: guitar / Calvin Fuzz Jones: bass / Willie “Big Eyes” Smith: drums / Paul Oscher, Shakey Horton: harmonica / Pinetop Perkins: piano

Discography MUDDY WATERS: Hollywood Blues Summit Live @ The Ash Groove – July 30, 1971 [2023] | Checkerboard Lounge, Live Chicago 1981 [2012] | Hoochie Coochie Man: Complete Chess Recordings, Volume 2, 1952–1958 (compilation) [2006] | Fathers and Sons [2002] | The Lost Tapes of Muddy Waters [2000] | One More Mile (reissue) [1995] | The Complete Plantation (reissue, compilation) [1994] | Muddy “Mississippi” Waters - Live [1980] | I’m Ready [1979] | Hard Again [1978] | The Muddy Waters Woodstock Album [1975] | The London Muddy Waters Sessions [1972] | They Call Me Muddy Waters [1972] | Live @ Mister Kelly’s [1971] |